Wij zijn dierenliefhebbers; vis, konijn, kat, hond… als het maar een dier is. We hebben vissen en een konijn gehad, genaamd Witje.

Het steunen van goede doelen vinden wij dan ook belangrijk. Of dit nou via de volgende organisaties is: www.proefdiervrij.nl,  www.bontvoordieren.nl,   www.wnf.nl, of via andere organisaties (er zijn heeeeel veel mogelijkheden), het maakt niet uit. Als je maar iets doet voor je mede-dier. Wij steunen bijvoorbeeld ook de plaatselijke stichting www.vogelopvangwoudenberg.nl   Menig ‘zielig diertje’ hebben we hier al naar toe gebracht.

Goed voedsel is ook zoiets. Een duur merk hoeft niet beter te zijn dan een goedkoop merk. Eén en ander hangt ook gewoon af van je besteedbaar budget en vooral van de smaakvoorkeur van onze schatjes. Wij hebben vaak Royal Canin en een enkele keer een ander merk. Zelfs binnen dit merk zijn onze dieren kieskeurig. Niet alleen in de winkels, maar ook op internet wemelt het van de aanbiedingen.

Een ander punt is een dierenverzekering. Ik kan daar geen goed advies over geven. Sommige dieren hebben bijna nooit iets, andere om de haverklap. Wij hebben altijd een dierenverzekering gehad. Gewoontegetrouw als wij zijn, zijn we bij één van de eerste aanbieders blijven hangen.

Kato
Ooit hadden wij de liefste kat die je je maar kon voorstellen. Wij haalden hem uit het asiel in Amsterdam. Sloom zat hij daar met vele andere katten in een ruimte. Ondanks dat de deur van de kattenruimte werd opengezet, deed hij geen poging tot ontsnappen. Deze kat zag ik wel zitten. Als hij eenmaal ‘los’ zou komen, zou hij prima zijn, in tegenstelling tot alle andere herriemakers, die meteen wilden ontsnappen. We noemden hem Cato, van pussicato. Al snel bleek echter dat hij totaal niet ‘klein’ was, een associatie die je toch bij pussicato hebt. Hij werd toen omgedoopt tot de Kato, van de Pink Panterfilms, de hulp van inspecteur Clouseau. Nou was dat nogal een karatekid en onze kat niet. Althans, niet meer, nadat hij in onze Amsterdamse binnentuin door een grote zwarte kat in zijn oog was geslagen, waardoor we acuut naar de dierenarts konden in het weekend.

Kato was prachtig van kleur, blond zoals een labrador. Een rasechte Amsterdammer maakte een keer bij de dierenarts de opmerking: “Kelere, is dat beest in de bleekwater gedonderd?”, maar wij vonden hem prachtig.

Hij had een heel lief karakter. Toen de kinderen klein waren, liet hij van alles toe, Barbie-elastiekjes in zijn staart, bodymilk in zijn vacht, want “dan ruikt hij lekker”, zo ook eau de toilette van Anaïs. Met het knipschaartje van de Barbies, werd er een plukje uit zijn vacht geknipt. Eén van de dochtertjes vond het nodig om zijn snorharen te knippen, om te kijken of ze weer aangroeiden (gelukkig wel). Kortom; een kat die je goed kon hebben met kinderen. Toen hij ongeveer 18 was (altijd moeilijk bij een asielkat in te schatten, als er geen boekje is en nog voor het chip-tijdperk), stierf Kato in 2000 aan darmkanker. Maanden waren we troosteloos.

Poekiepoes
Omdat we nou eenmaal kattenliefhebbers zijn en de kinderen Kato erg misten, togen we opnieuw naar het asiel, ditmaal in Amersfoort. Daar ging de oudste zitten in de poezenkamer. De kat die haar op zou zoeken, mocht ze meenemen naar huis. Daar kwam madam, wit als sneeuw, ze mepte iedereen weg, zodat zij bij de oudste op schoot kon zitten en deed tegen haar allerliefst. Prima voor elkaar…. op naar huis. Een mooie, witte dame, zoals Duchess in de Aristokatten van Disney. Ze had ook een tijd deze bijnaam, evenals de oudste. Het was een ‘uit huis plaatsing’, tezamen met twee andere katten. De naam Poekiepoes komt uit het boek van Beatrix Potter, Peter Rabbit. Een favoriet voorleesboek toen. Poekiepoes heeft inmiddels al wat ingrepen te pakken, o.a. aan haar schildklier. Ze is nu ongeveer 16, wordt mager, door haar te snelle schildklierwerking en heeft erge last van haaruitval. Ondanks dat is ze nog heel speels. Dol op het rennen achter een laserlichtje, pluchekuikentjes met Pasen uit de bak slaan, gek van rolletjes plakband of gum.

Inmiddels hebben we haar, op 6 februari 2013 moeten laten inslapen. Ze bleek ook nog een vergroot hart te hebben. Dit drukte haar luchtpijp tegen haar ruggengraat, ze had he zwaar benauwd, vocht in haar longen, nog maar 30% zuurstof en woog nog maar 3 kilo. We missen haar erg.

 

Omdat we nogal gek werden van haar gemauw en het ons alsmaar achterna lopen, dachten we dat het goed zou zijn, als ze aanspraak zou hebben aan een andere kat. Het leek ons verstandiger om een kitten te nemen.

Zo kwam een jaar later, van de boerderij, een rood-wit gestreept katertje. We noemden hem, hoe origineel met alle Winnie de Poehfilms destijds,…..

Teigetje
Een lieve, maar luie kat. Niet echt speels, slaapt veel, heeft niet bepaald het wiel uitgevonden, maar op een bepaalde manier superschattig. Bijnaam: ventje en noenai. Het ventje kwam een keer op een ochtend de woonkamer binnengerend. Ik zag het al direct: gebroken poot. Snel naar de dierenarts. Onze eigen dierenarts kon hem niet helpen, dus de volgende dag (met pijnstillers uiteraard) werd hij naar een dierenarts in Zielhorst/Amersfoort gebracht. 2,5 uur later was hij klaar. Hij was zo zielig, dat hij niet meer wilde eten en aan de anti-depressiva moest. Gelukkig waren wij minder zielig, we hadden net een maand een verzekering op hem afgesloten.http://www.proteq.nl/proteq-dier-en-zorg-verzekering/  Kosten operatie 600 euro, onze bijdrage, slechts 160 euro.
Ook hij is inmiddels overleden, pal voor kerst in 2015. Hij bleek een alvleesklieronsteking te hebben, mogelijk alvleesklierkanker en ging zo snel bergafwaarts, dat we na diverse reddingspogingen bij de dierenarts toch hebben besloten hem in te laten slapen. Ook hem missen we nog enorm.

De katten konden het iets minder met elkaar vinden. We hoopten dat het leuk zou zijn voor Poekiepoes. Zij vindt het echter alleen maar leuk, als ze hem af en toe een knal voor zijn kop kan verkopen…..waarop hij dan verbouwereerd staat te kijken, want hij deed toch niks?

Eén gemeenschappelijke hobby hebben ze wél; ze zijn dol op muizen. Helaas is dit niet wederzijds. Soms drie op één dag.